Dag 15: Sani Pass to Lesotho

Dag 15, dat betekent dat we over de helft zijn. Het goeie nieuws is dat we nog een helft hebben. Eignelijk lijkt het alsof we hier al een maand zijn. Zoveel verschillende indrukken. We hebben inmiddels een kleine 2400 km op de teller en nog een stukkie te gaan tot Kaapstad.

Sani Pass dus vandaag op het programma. Bij het open doen van de gordijnen lachte de zon ons toe dus dat viel alvast niet tegen. Dat was ook zo met het ontbijt wat Bruce voor ons had neergezet. Bruce woont hier samen met z’n vader en moeder van 76 en hebben 2 kamers voor Bed & Breakfast, “Albizia House B&B”. Vader en zoon schoven gezellig aan bij het ontbijt en samen hebben we alle politieke problemen in Zuid-Afrika opgelost. Was het maar zo, dat ligt hier allemaal niet zo eenvoudig. Maar goed, daar kwamen we ook niet voor.

Om 09.25 uur werden we opgehaald door Sani Pass Tours en we waren de laatste. Nog 2 plekken vrij, 1 naast de bestuurder en 1 achterin. Rob voorin en Heike naast 2 hele gezellige Belgen.

Het eerste stuk was nog gewone weg waar we een paar stops voor bijzondere vogels hadden en wat uitleg over de omgeving hier.

Al snel ging het asfalt over in moeilijk berijdbare weg. Maar met een four wheel drive moet dat geen probleem worden.

Tijdens de weg naar boven die van 1500 m naar 2800 m gaat diverse stops gemaakt met schitterende uitzichten.

Kort nadat we Lesotho zijn binnen gereden hebben we een bezoek gebracht aan een traditioneel Lesotho dorp. Gisteren hadden we voor de lokale kinderen al wat zakjes met snoep gekocht en dat hebben we uitgedeeld. Snoep doet het overal goed. Ook in Lesotho. Kids waren dolgelukkig

Heike werd meteen opgenomen in de familie. Nog een paar dagen zon en ze valt helemaal niet op.

Hierna hebben we zo’n verblijf bezocht waar onze chauffeur alles van Lesoto’s bleek af te weten. Zijn vader was er geboren en getogen. Aha. Lesotho was tot 1966 in Britse handen en werd daarna een zelfstandig koninkrijk. De hoed die hij op onderstaande foto op zijn hoofd heeft is een Lesotho symbool geworden. De Lesotho vrouwen hadden bedacht om iets voor hun koning te ontwerpen en nu vind je het terug in de vlag, kentekenplaten en eigenlijk overal.

Na zijn verhaal mochten we allemaal van hun zelf gebakken brood proeven en was er uiteraard gelegenheid tot het kopen van souvenirs. Dit hebben we dan ook gedaan.

Weer buiten deed iedereen een kunstje om wat centen te verdienen. Beetje zingen, dansen en muziek maken op iets wat op een zelfgemaakte gitaar leek. Het had in ieder geval snaren. Het was toch anders dan in Swaziland. Daar wordt de vroegere traditie in stand gehouden door bezichtigingen, dans en omkleden in de authentieke kleding. Hier dus niet. Deze mensen leven echt zo. Hebben eigenlijk niks en zijn toch gelukkig. Verhalen over een slecht wifisignaal of een rammeltje in je nieuwe auto doet ze helemaal niks.

Na het bezoek aan het dorp kwam de mist op.

Terug gereden naar de grens waar de hoogste Pub van Afrika staat. Daar met het hele gezelschap geluncht.

Toevallig ook samen met het ongezellige Belgische stel.

De weg terug was niet minder spectaculair. Dit keer niet vanwege de views maar omdat het potdicht van de mist was. De weg, wat je eigenlijk geen weg mag noemen, was nauwelijks te zien en ging zeker het eerste stuk steil naar beneden. Gelukkig was het niet de eerste rit voor de chauffeur en heeft hij ons weer veilig naar beneden gebracht. Maar dat het hier en daar spannend was is zeker.

Om 15.30 uur waren we weer terug in onze B&B.

Morgen wordt een lange reisdag. 500 Km voor de boeg, terug naar de kust.